บทอาขยาน

บทอาขยาน

ข้าขอนพชนกคุณ          ชนนีเป็นเค้ามูล

ผู้กอบนุกูลพูน                  ผดุงจวบเจริญวัย
ฟูมฟักทนุถนอม                บ บำราศนิราไกล
แสนอยากเท่าไรๆ                     บ คิดอยากรำบากกาย
ตรากทนระคนทุกข์               ถนอมเลี้ยง ฤ รู้วาย
ปกป้องซึ่งอันตราย                 จนได้รอดเป็นกายา

อ่านเพิ่มเติม